Δυο χέρια

Ποτέ δεν ήξερα τι ήθελα,

μα όταν με άγγιξαν εκείνα τα ζεστά χέρια

κατάλαβα πως αυτό είναι που θέλω.

Όμως δεν μπορώ να το έχω,

γιατί δεν υπάρχει τρόπος.

Τα δυο αυτά χέρια

δεν αποτελούν επιλογή

απλά μια επιθυμία.

 

Η φυγή

Την απόφαση που έπρεπε να πάρει, την πήρε! Θα έφευγε χωρίς άλλες αναβολές. Το χωριό πια δεν την χωρούσε. Δεν υπήρχε πια εκείνη η ζεστή θέση για εκείνη εκεί. Δεν την πείραζε. Ίσα ίσα που την ευχαριστούσε γιατί θα κατάφερνε να ξεχάσει. Να ξεχάσει όσα την πονούσαν.
Τριγύριζε στο έρημο σπίτι προσπαθώντας να αποφασίσει τι θα έπαιρνε μαζί της, αν έπαιρνε κάτι δηλαδή. Ένα στρώμα σκόνης σκέπαζε κάθε επιφάνεια και φανέρωνε την θλίψη και την εγκατάλειψη του παλιού πέτρινου σπιτιού.
Όλα γύρω της της θύμιζαν άρρωστα βράδια και θυμό και καυτά δάκρυα πάνω σε κόκκινα μάγουλα. Όλα της θύμιζαν κενά βλέμματα και την ανυπόφορη σιωπή. Μια σιωπή που φώναζε πιο δυνατά από όλες τις κραυγές που δεν μπορούσε να κρατήσει άλλο μέσα της.
Τα παράθυρα ήταν μεγάλα μα οι βαριές σκούρες κουρτίνες δεν άφηναν το φως να μπει μέσα στο σπίτι. Ούτε μια ακτίνα φωτός.
<<Εσύ είσαι ο ήλιος μου>> της έλεγε η μητέρα της. <<Έχεις μέσα σου τη φωτιά>>.
Δεν θα έπαιρνε τίποτα τελικά. Δεν υπήρχε κάτι που να χρειάζεται ή κάτι που να θέλει. Η μητέρα της είχε πεθάνει κι ο αδελφός της είχε χαθεί στους ωκεανούς εδώ και καιρό. Εκείνη θα έφευγε, όπως έφευγε κι εκείνος κάθε φορά που χτυπούσε την μητέρα της. Την χτυπούσε κι έφευγε, έτσι απλά. Χωρίς εξηγήσεις και χωρίς ποτέ ίχνος μεταμέλειας. <<Όπου είμαι εγώ θα είσαι κι εσύ>> της είχε πει. Δίκιο είχε. Κι αυτός και η μητέρα της τώρα ήταν στο χώμα. Μαζί κατά μία έννοια.
Κοίταξε το γκρίζο γύρω της. <<Εγώ είμαι η φωτιά>>φώναξε. Τα σπίρτα ήταν πάνω στο τραπεζάκι. Άναψε ένα και το άφησε πάνω στην πολυθρόνα. Έτρεξε έξω από εκεί, για πρώτη φορά ελεύθερη. 

κρυμμένη μελωδία

Ακούω τη μελωδία σου από μακρυά

υπόκωφη και ζεστή .

Ψάχνω στους διαδρόμους δειλά να σε βρω.

Τρέχω κι ανοίγω τις πόρτες,

ψάχνω, ψάχνω.

Δεν είσαι πουθενά.

Μα η μουσική δυναμώνει.

Με καλεί.

Το ξέρω ότι είσαι εσύ,

το αισθάνομαι.

Μου φωνάζει να πάω κοντά σου,

να τρέξω να σε βρω.

Τα αφτιά μου βουίζουν,

το βλέμμα μου θολώνει.

Το κεφάλι μου πάει να σπάσει.

Δεν σε βρίσκω πουθενά.

Πού είσαι;

Αφού σε ακούω, δεν μπορεί να είσαι μακρυά!

Πού είσαι;

Κάτω από τον ίδιο ουρανό

Σ'αγάπησα.

Μα εσύ αγάπησες κάποια άλλη.

Κι αυτό με έκανε χίλια κομμάτια.

Δεν μπορώ να το ξεχάσω.

Λυπάμαι.

Ζούμε κάτω από τον ίδιο ουρανό.

Κοιτάμε κι οι δυο τα ίδια αστέρια.

Όμως εσύ σκέφτεσαι άλλη όταν τα κοιτάς,

όχι εμένα.

Γι'αυτό μην μου λες πως μ'αγαπάς.

Μην μου το ξαναπείς ποτέ.

Μην λες ψέματα,

δεν πρέπει.

Όνειρα που δεν έγιναν πραγματικότητα ποτέ.

Αγγίγματα που δεν τα θυμάσαι τωρα πια,

λόγια που ξέχασες να πεις

και φιλιά που δεν ήθελες να δώσεις.

Ζούμε κάτω από τον ίδιο ουρανό,

μα είμαστε ξένοι.

~Τα πάντα

Kαι με παράπονο σου φώναξε

"αγάπησέ με!"

σαν μικρό παιδί

με δάκρυα στα μάτια

και χέρια ανοιχτά

να περιμένουν να δεχτούν

έστω και το πιο λίγο,

το ελάχιστο,

που έχεις να τους δώσεις.

Κουράστηκαν το τίποτα

να έχουν για θησαυρό.

Είναι καιρός για τα 'πάντα'.

give me love

~Αλμυρό όνειρο

Ήσουν ένα όνειρο μονάχα.

Ένα όνειρο αλμυρό, σαν το νερό της θάλασσας.

Κι εσύ κινείσαι πάντα όπως τα θαλασσινά νερά.

Άνεμοι δυνατοί σε ταράζουν,

κι εγώ μέσα στην φουρτούνα σου πνίγομαι,

γιατί ήμουν μικρή για να μάθω κολύμπι.

Όταν ξύπνησα έμαθα να κολυμπώ.

Καλά, πολύ καλά.

Μα τότε,

ξαφνικά,

χάθηκαν οι θάλασσες.

 

 καλό σας βράδυ,

Δ.Α.

είχαμε το σήμερα

Eιχαμε το σήμερα,

είχαμε το τώρα.

Τουλάχιστον αυτά.

Και κανεις δεν μπορει να μου τα πάρει.

Αυτά είναι δικά μου

Εκείνα τα αγγίγματα και τα βλέμματα είναι δικά μου.

Δικά μας.

Και κανείς δεν μπορεί να μας τα πάρει.

 

Kαληνύχτα