Fairy Dust

Εκατομμύρια φορές έχω ευχηθεί να υπήρχε αυτό το μικρό βαζάκι με τη μαγική νεραϊδόσκονη. Θα πασπαλιζόμουν μ' αυτήν και θα πετούσα μακρυά από αυτόν τον κόσμο. Μακρυά από τα βάσανα και τη λύπη. Μακρυά από τις δυσκολίες της ζωής.

Θα πήγαινα μακρυά, στην χώρα του Ποτέ και θα ζούσα εκεί, ένα ξέγνοιαστο παιδί που δεν θα μεγαλώσει ποτέ, που όσα χρόνια κι αν περάσουν θα παραμένει παιδί.

Θα κολυμπούσα στην λίμνη μαζί με τις γοργόνες. Θα έπαιζα με τα ξωτικά στο δάσος. Θα πετούσα ψηλά στα σύννεφα με τις νεράιδες και θα με κυνηγούσαν οι πειρατές.

Ίσως να μην έχω κολλητή την Τίνκερμπελ για να μου χαρίσει λίγη από την νεραϊδόσκονη της, αλλά ίσως φτιάξω την δική μου. Όλοι μπορούμε. Γιατί, η πραγματική μαγεία βρίσκεται μέσα στην καρδιά μας. Ίσως βέβαια, να μην μπορέσουμε να πετάξουμε και να βρεθούμε στην χώρα του Ποτέ με όλα αυτά τα μαγικά πλάσματα, αλλά σίγουρα θα καταφέρουμε να κρατήσουμε ζωντανό το παιδί που κρύβουμε μέσα μας. Και πού ξέρετε; Ίσως η διπλανή σας στο φροντηστίριο να είναι γοργόνα σε μυστική αποστολή ή το αγόρι που όλοι αγνοούν στο σχολείο να είναι ο Πρίγκιπας των ξωτικών.

Ψάξε να βρεις την μαγεία γύρω σου αλλά και μέσα στην καρδιά σου. Σίγουρα η καρδία σου είναι γεμάτη από μαγεία και το μόνο που περιμένει είναι να της ρίξεις λίγη νεραϊδόσκονη!!

Νιώθω ότι σε χάνω...

Νιώθω ότι σε χάνω

ξεγλιστράς μέσα απ' τα δάκτυλά μου

σαν ένα κομμάτι ψωμί

μέσα από τα χέρια ενός ζητιάνου...

Νιώθω ότι σε χάνω

είσαι τόσο κοντά και ταυτόχρονα τόσο μακρυά μου

Πες μου γιατί

και ορκίζομαι, θα σε καταλάβω



Νιώθω ότι σε χάνω

κι ενώ ξέρεις την αδυναμία μου, φοβάμαι να' μαι μόνη

πιστεύεις ότι δεν με αφήνεις

όμως ρώτα με κι εμένα, μακρυά σου ζω σε έρημο

Νιώθω ότι σε χάνω

Το έχω νιώσει ξανά στο παρελθόν

στο είπα και μου απάντησες πως δεν θα ξαναγίνει

το υποσχέθηκες, μα δεν το τήρησες

Δεν θέλω να ξανανιώσω ότι σε χάνω

γιατί αυτό το συναίσθημα είναι χειρότερο κι από την ίδια την απώλεια

Λυπάμαι αν δεν είμαι αρκετή, αλλά ό,τι είχα να δώσω το έδωσα

έκανα μια προσπάθεια αλλά ίσως δεν ήταν αρκετή...

Βreathe

I climb, I slip, I fall
Reaching for your hands
But I lay here all alone
Sweating all your blood

If I could find out how
To make you listen now
Because I'm starving for you here
With my undying love
And I, I will

Breathe for love tomorrow
Cause there's no hope for today
Breathe for love tomorrow
Cause maybe there's another way

I climb, I slip, I fall
Reaching for your hands
But I lay here all alone
Sweating all your blood

If I could find out how
To make you listen now
Because I'm starving for you here
With my undying love
And I, I will

Breathe for love tomorrow
Cause there's no hope for today
Breathe for love tomorrow
Cause maybe there's another way

Breathe for love tomorrow
Cause there's no hope for today
Breathe for love tomorrow
Cause maybe there's another way

I climb, I slip, I fall
Into your empty hands
But I lay here all alone
Sweating all your blood
                                                                                                                                   

Ομορφή μου Σπιναλόγκα!

"Έχω μια ιδέα, πάμε αύριο Σπιναλόγκα;" είπα στους γονείς μου το Σάββατο το μεσημέρι στο τραπέζι. Φαίνεται πως τους άρεσε η ιδέα, κι έτσι την Κυριακή ξύπνησα πρωί πρωί και ξεκινήσαμε... Με το iPod στην διαπασόν και κάμποση ώρα μέσα στο αυτοκίνητο φτάσαμε στην Πλάκα. Τα καραβάκια που είδα ήταν πολύ μικρά αλλά ο μπαμπάς μου να λέει "μια χαρά σκάφοι είναι". "Τι σκάφοι ρε μπαμπά, αυτό είναι η Τράτα μας η κουρελού!" απάντησα.
Τέλος πάντων, η διαδρομή δεν ήταν παραπάνω από 5 λεπτά.

Όπως βλέπετε, η εικόνα που αντίκρισα ήταν μαγευτική, παρά τον πολύ κόσμο και τον ήλιο.

Περπάτησα στα σοκάκια που περπάτησαν και τόσοι άλλοι άνθρωποι, λεπροί, με μόνη τους ελπίδα να βρεθεί το φάρμακο και να τους θεραπεύσει. Περιπλανήθηκα στο μικρό νησί, πέρασα έξω από τα μισογκρεμισμένα κτήρια που ήταν κάποτε σπίτια, φούρνος, σχολείο, λεπροκομείο. Και καθώς περπατούσα και τραβούσα φωτογραφιές, αναρωτήθηκα πώς θα ήταν γι' αυτούς τους ανθρώπους να ζουν σ' αυτό το μικρό νησί, να κοιτάζουν απέναντι την Πλάκα, και να ξέρουν ότι δεν πρόκειται να πάνε πίσω ούτε καν πεθαμένοι. Πώς ήταν να ξέρουν ότι και τα κόκαλά τους σ'αυτό το νησί πρόκειται να σαπίσουν;

Ευτυχώς, οι εποχές αυτές, πέρασαν ανεπιστρεπτεί.

Φεύγοντας απ'την Σπιναλόγκα, σκέφτηκα πόσο διάσημο έγινε αυτό το μικρό νησί χάρις το σίριαλ "ΤΟ ΝΗΣΙ" ενώ κάποτε ήταν κατάρα για τους λεπρούς και αργότερα απλά ξεχασμένο. Ελπίζω να καταφέρω να το ξαναεπισκευτώ κάποια στιγμή στο μέλλον, μια άλλη εποχή, ίσως άνοιξη, όπου θα είναι όμορφη και ανθισμένη, η πιο όμορφη Σπιναλόγκα!!



Προσπάθησα να πάω μπροστά

προσπάθησα να σε αφήσω την σκέψη σου να σβήσει μέσα στα κρύα σοκάκια του μυαλού μου.

όμως δεν έσβησε

έμεινε εκεί

περιμένοντας με.

Γιατί; Γιατί δεν προχώρησα;

Γιατί δεν χάθηκες απ'το μυαλό μου όπως θα ήθελα να χαθείς;

Γι'άλλη μια φορά ήθελα να σε αφήσω

όμως τα μάτια σου δεν με άφησαν

Το ζεστό σου βλέμμα, που κάθε φορά που συναντά το δικό μου με κάνει να παγώνω

όμως για εσένα δεν μοιάζει να σε κάνει να νιώθεις αλλιώς....

Λυπάμαι, λυπάμαι πολύ που τα όνειρα δεν μοιάζουν σε τίποτα με την πραγματικότητα.

Δεν ξέρω αν είμαι ερωτευμένη ή αν ήμουν ποτέ ερωτευμένη μαζί σου....

Ίσως ήσουν απλά ένας ενθουσιασμός..

Ένας ενθουσιασμός που κράτησε παραπάνω απ' όσο θα έπρεπε

ή απ' όσο θα ήταν υγειές για εμένα...

Εξάρτηση θα μπορούσε να το πει κανείς....

δεν έδωσα την ευκαιρία σε άλλους ανθρώπους να μπούν στην ζωή μου εξαιτίας σου...

Τώρα όμως ίσως είναι ώρα αυτό το συναίσθημα να μείνει μια για πάντα

κλειδωμένο σ΄ένα παλιό ημερολόγιο...

Τ' όνομα σου γραμμένο με κόκκινα γράμματα...

Μόνο αυτό θα μείνει..

είναι καιρός να πάω παρακάτω...

ίσως έχασα πολύ χρόνο με το να σε σκέφτομαι

αλλά πραγματικά δεν με πειράζειι...

ό,τι δεν σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό...!!!

Λοιπόν αυτά είχα να πω..

ελπίζω να μπορείς να καταλάβεις...!

Το παιχνίδι της αγοράς

Λοιπόν, έχω να γράψω κάτι χρόνια, αλλά με όλα αυτά που γίνονταν δεν είχα καθόλου έμπνευσηη. Για να επανορθώσω, σας έχω ένα σούπερ άρθρο..
Η έμπνευση μου ήρθε καθώς ψώνιζα με τον μπαμπά μου στο σούπερ-μάρκετ..


Βγαίνοντας από το αυτοκίνητο, διέσχησαμε το πάρκινγκ και πήραμε ένα καρότσι από αυτές τις τεράστιες σειρές. Το καρότσι έγραφε πως η κλοπή του καροτσιού διόκεται ποινικά. <<Μα ποιος θα ήθελε να κλέψει ένα καροτσάκι σούπερ-μάρκετ;>> αναρωτήθηκα.
Μπαίνοντας μέσα στο κατάστημα, είδα πως αν και υπάρχει οικονομική κρίση, ήταν γεμάτο. Στα ταμεία είχαν σχηματιστεί μακρυές ουρές.
Περπάτησα στους μεγάλους διαδρόμους και αντίκρισα ανθρώπους  να περνούν με τα τεράστια καρότσια τους χωρίς να μιλούν, μαγεμένοι από τα χιλιάδες χρώματα των προϊόντων. Οι πωλητές, με ψεύτικα χαμόγελα στα χείλη, μόνο τους σκοπό έχουν να παραγεμήσουν τα ήδη γεμάτια καρότσια μας.
Και να το παιχνίδι της αγοράς! Οι έμποροι έχουν μόνο τους στόχο το κέρδος. Φτιάχνουν ωραίες συσκευασίες για να προσελκύουν τους καταναλωτές, αγοράζουν τα προϊόντα από τους παραγωγούς για ευτελή ποσά. Και μετά αναρωτιούνται γιατί πάμε κατά διαόλου!
Βέβαια, το κύριο πρόβλημα ξεκινά από εμάς τους καταναλωτές. Προτιμάμε πάντα τα μεγάλα πολυκαταστήματα, προτιμάμε τα ξένα προϊόντα αντί για τα ντόπια. Στο τέλος-τέλος, αν δεν υποστιρίξουμε εμείς τα τοπικά μας προϊόντα,ποιος θα το κάνει;
Ελπίζω τα πράγματα να γίνουν καλύτερα. Είναι στο χέρι μας. Στο παιχνίδι της αγοράς μπορεί να μην επιλέγουμε εμείς τι ζαριά θα φέρουμε, αλλά εμείς αποφασίζουμε προς τα πού θα κινήσουμε το πιόνι μας!