Παρασκευή 28 Οκτωβρίου 2011

Καιρός να ξυπνάμε!

Μαύρες κορδέλες
κεφάλια στραμμένα στ'αριστερά
αυγά και καφέδες στους επισήμους
φωνές, διαδηλώσεις, πανό
αυτά έγιναν σήμερα στις παρελάσεις σ' όλη την Ελλάδα...
Ένας τρόπος να δείξει ο λαός την δυσαρέσκειά του

Δυσαρέσκεια για την οικονομία
δυσαρέσκεια για την κατάσταση που έχει έρθει η Ελλάδα...

Όταν ήμουν μικρή, στο Δημοτικό, κάθε χρόνο τέτοια μέρα στην σχολική γιορτή, μας παρουσίαζαν τον Μεταξά ως Έλληνα ήρωα, που είπε το περίφημο <<ΟΧΙ>>. Πού να φανταζόμουν ότι θα ερχόταν μια μέρα που θα ανακάλυπτα ότι ο Μεταξάς δεν τίποτα παραπάνω από έναν δικτάτορα;
Αλλά έτσι είναι στην Ελλάδα..! Είναι εύκολο κάποιος να αποκτήσει εξουσία!!
Βέβαια, μην τα ρίχνουμε όλα στους πολιτικούς! Διότι στις μέρες μας, κανένας πολιτικός δεν παίρνει την εξουσία από μόνος του..! Εμείς τους δώσαμε εξουσία ψηφίζοντας τους ξανά και ξανά!!
Αλλά αφού το βλέπετε ότι αυτοί οι άνθρωποι είναι ΕΝΤΕΛΩΣ ανίκανοι! Γιατί λοιπόν τους ψηφίζετε και πάλι;;
Μην ξεχνάμε όμως, ότι στην Ελλάδα, δεν ψηφίζουμε ανάλογα με το ποιος έχει ικανότητες ή όχι, αλλά με τις γνωριμίες, τις συμπάθειες και ανάλογα με το ποιος μπορεί να σου κάνει "ρουσφέτι"... Ακόμα και στις εκλογές των δεκαπενταμελών συμβουλίων σε γυμνάσια και λύκεια έτσι ψηφίζουμε εμείς οι Έλληνες...
Έτσι λοιπόν, ίσως σήμερα είναι μια καλή ευκαιρία να αρχίσουμε να ξυπνάμε... να δούμε πέρα από το ατομικό μας συμφέρον. Να δούμε τι χρειάζεται ο τόπος μας, η κοινότητα. για κάποιους ίσως να ακούγομαι παράλογη, ίσως και ψευτοεπαναστάτρια... Αλλά εγώ πιστεύω πως στ' αλήθεια νοιάζομαι για τον τόπο μου, και μπορώ να καταλάβω ότι οι αυτοί οι 300 δεν μπορούν να του προσφέρουν ό,τι έχει ανάγκη..

Κι έτσι θα με πάρει πάλι απόψε ο ύπνος...
με τις σκέψεις ενός αβέαιου μέλλοντος να τριγυρνούν στο μυαλό μου....
Να αναρωτιέμαι γιατί να ρεζιλεύουμε με τις πράξεις μας
την μνήμη των Αρχαίων Ελλήνων, που είχαν τέτοιο σπουδαίο πολιτισμό,
την μνήμη των ηρώων του 1821,
που κατάφεραν να διατυρήσουν το το ελληνικό έθνος υπό τόσο δύσκολες συνθήκες και πολέμησαν τους Τουρκους,
την μνήμη όλων αυτόν που πολέμησαν στα Ελληνοαλβανικά σύνορα 
και αντιστάθηκαν στους Γερμνούς...
Γιατί να ρεζιλεύουμε την μνήμη τους;



                                                                  
κάποιες σκέψεις
που απλά με έπνιγαν
κι έπρεπε να βγουν προς τα έξω
Καλό σας βράδυ
Δεσποινίς Άγνωστη ;) 

Παρασκευή 21 Οκτωβρίου 2011

Θα ήθελα να ευχαριστήσω όλους εσάς που διαβάζετε το blog μου! Ευχαριστώ για την υποστήρηξη και τα σχόλια που κάνετε στις αναρτήσεις μου, και συγνώμη που δεν έχω απαντήσει σε κανένα απ'αυτά. έχει κάποιο πρόβλημα ο google λογαριασμός μου και δεν μου επιτρέπει να κάνω κανένα σχόλιο είτε στο δικό μου blog, είτε σε κάποιο άλλο (μήπως μπορει να με βοηθήσει κανεις να το φτιάξω;;)

Καλό Απόγευμα!
Δεσποινίς Άγνωστη ;)

Κυριακή 16 Οκτωβρίου 2011

Αν μου τηλεφωνουσες....

Πόσο υπεροχα ήταν χτες??
Βολτίτσα στο κέντρο και ζεστή σοκολάτα
βλακίες και πειράγματα!

Κι αυτό το περπάτημα στη βροχή!
πόσο αξέχαστο θα μου μείνει...
να έχουμε γείνει παπιά!
6 άτομα και μόνο μια ομπρέλα!

Κι όμως, ακόμα κι όταν λέγαμε βλακίες με τα παιδιά
εσύ μου έλειπες..
<<Δεν θα τηλεφωνήσει! Δεν θα τηλεφωνήσει!>>
έλεγα και ξανάλεγα...
<<Θα τηλεφωνήσει>> έλεγε η Η*

Είχε δίκιο
γιατί τηλεφώνησες...
η φωνή σου, μπάσα και καθισυχαστική...
Μιλήσαμε λίγα λεπτά μόνο
κι όμως η διάθεση μου ήρθε τα πάνω κάτω!

Κι όταν γύρισα σπίτι τηλεφώνησες ξανά 
με ηρέμισες, σταμάτησα να κλαίω και σου μίλησα..
<<Δεν μου αρέσουν τα ψέματα, απλά τα σιχένομαι>>
είχες πει κάποια άλλη φορά, θυμάσαι;

Σου είπα λοιπόν την αλήθεια...
Ξέρω ότι απογοητεύτηκες και δεν σε αδικώ..
έλα λίγο στην θέση μου όμως
αν μπορεις...

Ίσως να μην θες να μου ξαναμιλήσεις,
αλλά τώρα ξέρεις, βλέπεις ποια είμαι...

Δεν ξανατηλεφώνησες, μα δεν πειράζει
όπως είπα δεν σε αδικώ
αλλά αν μου τηλεφωνούσες, θα άλλαζαν όλα
θα ήξερα ότι με θες πραγματικά...



Θέλω να σου μιλήσω, θέλω να' μαι μαζί σου
Και να σε αποκοιμίσω, να' μαι η αναπνοή σου
Έτσι να με ακούσεις, μη μ' αφήσεις να φύγω
Μ' έρωτα να με λούσεις, αν ερχόσουν για λίγο

Αν μου τηλεφωνούσες θάνατος η φωνή σου
Που δεν ξεχνάω ποτέ
Έτσι που με φιλούσες λες και ήμουν ζωή σου
σαν να 'πες σ' όλα ναι

Πνίγομαι σε πελάγη, χέρι σου πια δε φτάνω
Τόσο μεγάλα λάθη, μα μέσα σου τα χάνω
Θέλω εδώ να μένω, που σ' έχω αγαπήσει
Κι ούτε καταλαβαίνω, αν έχουμε χωρίσει