Ομορφή μου Σπιναλόγκα!

"Έχω μια ιδέα, πάμε αύριο Σπιναλόγκα;" είπα στους γονείς μου το Σάββατο το μεσημέρι στο τραπέζι. Φαίνεται πως τους άρεσε η ιδέα, κι έτσι την Κυριακή ξύπνησα πρωί πρωί και ξεκινήσαμε... Με το iPod στην διαπασόν και κάμποση ώρα μέσα στο αυτοκίνητο φτάσαμε στην Πλάκα. Τα καραβάκια που είδα ήταν πολύ μικρά αλλά ο μπαμπάς μου να λέει "μια χαρά σκάφοι είναι". "Τι σκάφοι ρε μπαμπά, αυτό είναι η Τράτα μας η κουρελού!" απάντησα.
Τέλος πάντων, η διαδρομή δεν ήταν παραπάνω από 5 λεπτά.

Όπως βλέπετε, η εικόνα που αντίκρισα ήταν μαγευτική, παρά τον πολύ κόσμο και τον ήλιο.

Περπάτησα στα σοκάκια που περπάτησαν και τόσοι άλλοι άνθρωποι, λεπροί, με μόνη τους ελπίδα να βρεθεί το φάρμακο και να τους θεραπεύσει. Περιπλανήθηκα στο μικρό νησί, πέρασα έξω από τα μισογκρεμισμένα κτήρια που ήταν κάποτε σπίτια, φούρνος, σχολείο, λεπροκομείο. Και καθώς περπατούσα και τραβούσα φωτογραφιές, αναρωτήθηκα πώς θα ήταν γι' αυτούς τους ανθρώπους να ζουν σ' αυτό το μικρό νησί, να κοιτάζουν απέναντι την Πλάκα, και να ξέρουν ότι δεν πρόκειται να πάνε πίσω ούτε καν πεθαμένοι. Πώς ήταν να ξέρουν ότι και τα κόκαλά τους σ'αυτό το νησί πρόκειται να σαπίσουν;

Ευτυχώς, οι εποχές αυτές, πέρασαν ανεπιστρεπτεί.

Φεύγοντας απ'την Σπιναλόγκα, σκέφτηκα πόσο διάσημο έγινε αυτό το μικρό νησί χάρις το σίριαλ "ΤΟ ΝΗΣΙ" ενώ κάποτε ήταν κατάρα για τους λεπρούς και αργότερα απλά ξεχασμένο. Ελπίζω να καταφέρω να το ξαναεπισκευτώ κάποια στιγμή στο μέλλον, μια άλλη εποχή, ίσως άνοιξη, όπου θα είναι όμορφη και ανθισμένη, η πιο όμορφη Σπιναλόγκα!!