Πισωγυρίσματα... ΞΑΝΑ

Η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω τι να γράψω... Απλώς νιώθω την ανάγκη να γράψω κάτι, αν με καταλαβαίνετε...

Λοιπόν βρήκα τι θα γράψω....
Θα γράψω για ένα άτομο που.. πώς να το πω, ζήσαμε λίγα αλλά έντονα. Υπάρχουν ακόμα πολλά που θα ήθελα να του πω αλλά δεν μου έδωσε την ευκαιρία. Ή μάλλον, για να είμαι δίκαιη, ίσως να μου έδωσε την ευκαιρία να του τα πω κι εγώ την πέταξα λόγω εγωισμού. "Αυτός ο εγωισμός θα σε φάει" ψυθιρίζει μια φωνούλα μέσα μου. Γιατί ξέρω πως, ίσως αν δεν ήθελα να κρατήσω το κεφάλι μου ψηλά, και αν δεν φοβόμουν να εκτεθώ μπορεί να σε είχα ακόμα δίπλα μου.
Δεν έχω ιδέα αν ποτέ θα βρεθείς να διαβάζεις αυτά που γράφω... Δεν ξέρω αν θέλω να τα διαβάσεις.

Αυτό που με έκανε να σε θυμηθώ μετά από τόσο καιρό ήταν ένα τραγούδι που άκουσα τυχαία.

"δεν είσαι εδώ

δεν υπάρχεις πια μες τη ζωή μου

δεν είσαι εδώ"

Δεν είσαι εδώ λοιπόν. Αλλά κάποτε ήσουν. Ήσουν εδώ και ήσουν αυτός στον οποί στηριζόμουν πιο πολύ. Κι όλες εκείνες οι νύχτες, που μόνο η δική σου η φωνή ήταν αρκετή παρηγοριά, δεν φεύγουν από το μυαλό μου. Δεν σε ξεχνώ. Και είναι θλιβερό, γιατί ξέρω πως εσύ προχώρησες. Ακόμα τους συγκρίνω όλους μαζί σου, το ξέρεις; Ακόμα... Νόμιζα πως κάποιος άλλος θα μπορούσε να με κάνει να σε ξεχάσω... και με είχε κάνει. Αλλά για λίγο.. για πολύ λίγο τελικά.

Να σου πω την αλήθεια, δεν ξέρω αν μου λείπεις εσύ ή απλώς η όλη κατάσταση μεταξύ μας. Έχω φτάσει σε σημείο να με λυπάμαι! Γιατί μετά από εσένα, ένα καλό δεν μου έχει συμβεί, σαν να με στοιχιώνεις ένα πράγμα. 

 Tο ξέρω ότι εγώ φταίω... Ποιος άλλος να φταίει για τα δικά μου πισωγυρίσματα;;

Και επειδή πολύ μελοδραματική έγινα και δεν μου πάει (και επειδή είμαι και κυκλοθυμική) το γυρνάω κατευθείαν και θα μυραστώ μαζί σας την πρωινή μου ατυχία

.

.

.

Αφήστε! και ήθελα να πάω για Master Chef....

Φιλιά πολλά σε όλους και όλες!! Ελπίζω εσείς, όπως κι εγώ, να βγάζετε προς τα έξω όλα τα προβλήματα, για να φεύγουν απο πάνω σας και μετά να μην το αφήνετε να σας παίρνει από κάτω!!