Το δίκιο και το άδικο

Εσύ έβρισκες τα ποιήματά μου αηδίες,

κι εγώ σου έλεγα

"μην νοιάζεσαι, κανένα δεν αναφέρεται σε σένα".

Αλήθεια ήταν.

Ποτέ δεν έγραψα ούτε μια σειρά για σένα.

Ούτε μία.

Ποτέ.

Υποτίθεται πως θα'πρεπε.

Υποτίθεται πως εσύ κι εγώ είμασταν κάτι.

Ίσως να κάναμε κι οι δυο λάθος.

Και να'μαι τώρα να γράφω για σένα.

Και τι γράφω δηλαδή;

Παράπονα....

Μα μήπως κι εσύ δεν έχεις παράπονα από μένα;

Να σε αδικήσω;

Δεν μπορώ.

Μα δεν μπορώ και το μέρος σου να πάρω τούτη τη στιγμή.

Ήρθε η ώρα να δω εγώ τι θα κάνω.

Προς το παρόν

μόνο λυπάμαι.

Λυπάμαι, γιατί απ'ό,τι φαίνεται

μόνο να πληγώσουμε ο ένας τον άλλον καταφέραμε τελικά.

Κι είναι κρίμα, δεν είναι;

Σε βλέπω και σου χαμογελώ,

μα το κάνω μόνο από ευγένεια.

Πώς φτάσαμε ως εδώ, αλήθεια;

Μάλλον δεν ήταν γραφτό.

Σίγουρα είναι καλύτερα να είμαστε χώρια.