Ζηλεύοντας την επιτυχία

Eίναι δύσκολο να σε έχουν μάθει μια ολόκληρη ζωή να πιστεύεις ότι είσαι καλός... Δεν είναι κακό βέβαια όταν πραγματικά είσαι.. Απλά... να.. Ίσως τότε να έχουν όλοι απαιτήσεις απο εσένα... Ότι μπορείς να τα καταφέρεις και ότι είναι απλά a piece of cake (όπως θα έλεγε και η Mrs B*)
Kι όταν εσύ παρα απ'όλη την πίεση και τα λοιπά τα καταφέρνεις! και βλέπεις πως το'χεις! πως δεν είναι τίποτα δύσκολο για σένα, (τσουπ!) έρχετε κάποιος σχετικά λιγότερο καλός, και προσπαθεί και τα καταφέρνει και πάει μπροστά. Γίνεται καλύτερος απο εσένα, έχει περισσοτερο ταλέντο, απίχηση... Ίσως είναι φίλος σου, κάποιος που αγαπάς. Ίσως και όχι. 
Σε κάθε περίπτωση, δημιουργήται μέσα σου ένα τερατάκι, με πράσινα μάτια και γαμψά νύχια. Σου σχίζει τα σοθηκά και φωτίζει το σκοτάδι τα βράδυα. δεν σ'αφήνει να κοιμηθείς..
Και έρχομαι εγώ και θέτω ένα ερώτημα:
<<Γιατί;>>
Γιατί ο καθένας απο εμάς (και δεν βγάζω τον εαυτό μου απ'έξω) ζηλεύουμε;; Γιατί αντί να χαρούμε για το βήμα που έκανε μπροστα ο συνάνθρωπος μας, για την επιτυχία του, καθόμαστε και βράζουμε στο ζουμί μας και κάνουμε πυκρόχολα σχόλια προσπαθόντας να υποβηβάσουμε τον άλλον; Αντί γι'αυτό προσπάθησε να δεις τι πάει λάθος σε εσένα και δεν πας μπροστά! όχι να βρίζεις τους άλλους γιατί δεν μένουν στάσημοι όπως εσύ!!!
Προσπάθησε να διώξεις την ζήλια... Δεν υπάρχει νόημα σ'αυτην.. Το μόνο που καταφέρνει είναι να σε κρατάει ακόμα πιο πίσω... 








Υ.Γ. την επόμενη φορά που θα με υποβηβάσεις, σκέψου ότι καλύτερα θα ήταν να είχες σκεφτεί να αναβαθμίσεις τον εαυτό σου!